Περιγραφή

Η κατασκευαστική μορφή της πρύμνης είναι το βασικό κριτήριο ταξινόμησης των παραδοσιακών σκαφών. 

Το τρεχαντήρι γενικά

Το τρεχαντήρι είναι ο πιο διαδεδομένος τύπος γάστρας στο Αιγαίο και από τους παλαιότερους τύπους καϊκιού που ναυπηγήθηκε από Έλληνες (μέσα 17ου αιώνα). Έχει οξεία πρύμνη, ενώ η πλώρη του είναι υψηλότερη και εμφανίζει έντονη καμπυλότητα. Η γάστρα του είναι πλατιά και το βύθισμά του μικρό. Μπορεί να φτάσει από 3 έως 40 τόνους εκτόπισμα. Τα κυριότερα χαρακτηριστικά που το καθιστούν δημοφιλές είναι η ευστάθεια, η χωρητικότητα, η άνετη προσέγγιση στα αβαθή και ταυτόχρονα η ικανότητα ταχείας πλεύσης στα ανοιχτά. Τα παλαιότερα χρόνια η ιστιοφορία ήταν το μοναδικό μέσον πρόωσης. Αποτελούνταν από τριγωνικά (λατίνι, φλόκος ) ή τραπεζοειδή (σακολέβα, μπούμα) πανιά στο βασικό κατάρτι (άλμπουρο) που τοποθετούνταν στα 3/8 από την πλώρη. Από το 1920 και μετά, τα ιστία αντικαθίστανται από εσωλέμβιες πετρελαιομηχανές. Η αρχική μορφή του σκάφους πάντως διατηρηθηκε χωρίς μεγάλες τροποποιήσεις γιατί ικανοποιούσε τις ανάγκες της χρήσης του, όπως η αλιεία, το μικροεμπόριο και η μικρής έκτασης ακτοπλοϊα.

Το συγκεκριμένο μοντέλο αποτελεί αποτύπωση του σχεδίου από το Δαμιανίδης, Κ. (1998). Ελληνική Παραδοσιακή Ναυπηγική. Πολιτιστικό Ίδρυμα Ομίλου Πειραιώς, Εικ. 22, σελ. 43

Βιβλιογραφία

Δαμιανίδης, Κ. (1998). Ελληνική Παραδοσιακή Ναυπηγική. Πολιτιστικό Ίδρυμα Ομίλου Πειραιώς

Δαμιανίδης, Κ. και Λεοντίδης Τ. (1993). Τα Ελληνικά Ιστιοφόρα του 20ού αιώνα. Μουσείο Κρητικής Εθνολογίας, Εκδόσεις Γαβριηλίδης

Δαμιανίδης, Κ. και Ζήβας Α. (1986). Το Τρεχαντήρι στην Ελληνική Ναυπηγική Τέχνη. Έκδοση ΕΟΜΜΕΧ. Αθήνα